Κιργιστάν: Σαν ταξίδι στο χρόνο! *Συν ένα πέρασμα από Καζακστάν.

2019-10-09

Πήραμε λοιπόν το μαγιό μας και έπειτα από λίγη ώρα ειχαμε φτάσει στο σημείο που βρίσκεται μια από τις αυτοσχέδιες μικρές πισίνες με το τρεχούμενο ζεστό νερό σε θερμοκρασία περίπου 38 βαθμών.

Καθίσαμε περίπου μισή ώρα για να ηρεμήσουν λίγο τα πόδια μας και μόλις άρχισε λίγο ο ήλιος να πέφτει επιστρέψαμε για να χαλαρώσουμε στην κοιλάδα απολαμβάνοντας το τοπίο.

Bέβαια εμείς είχαμε σύμμαχο όπως σε όλες τις πεζοπορίες μας την εταιρεία Podia Footcare που μας φροντίζει και ειδικά η πούδρα της μας έχει βοηθήσει να αντιμετωπίσουμε την κακοσμία. Πλέον ποτέ δεν φοβόμαστε να βγάλουμε τα παπούτσια μας μέσα στο αεροπλάνο!

Στις 19:00 ήταν η ώρα του βραδινού που περιμέναμε με ανυπομονησία καθώς μόλις έδυσε ο ήλιος η θερμοκρασία άλλαξε αισθητά και από τα κοντομάνικα καταλήξαμε να φοράμε μπουφάν, σκούφους και γάντια!
Η ζέστη σούπα ήταν ότι έπρεπε για αρχικό πιάτο και έπειτα λίγο ρύζι με κρέας και λαχανικά ήρθε να μας ζεστάνει για τα καλά!

Όταν νυχτώσει αξίζει να κάτσετε έστω και για λίγο να χαζέψετε τον έναστρο ουρανό στο απόλυτο σκοτάδι. Βέβαια να πούμε ότι εδώ η τουαλέτα είναι εκτός και μάλιστα σε αρκετή απόσταση για να αποφεύγονται οι μυρωδιές και μια μάσκα θα σας βοηθήσει για να κάνετε την ανάγκη σας! Μην ξεχνάτε βρίσκεται στην εξοχή οπότε ξεχάστε τις πολυτέλειες.

Το βράδυ κοιμηθήκαμε έχοντας σκεπαστεί 3 κουβέρτες ο καθένας και φορώντας τις υπέροχες μάλλινες κάλτσες που μας έφτιαξε η γιαγιά μου η Σταματίνα για να μας κρατάνε ζεστούς!

Ξεχασα να αναφέρω οτι είναι καλό να κρατάτε μαζί σας υγρά μαντηλάκια ώστε να κάνετε ένα καθάρισμα το βράδυ κατά την διαμονή σας αφού με το ζεστό μπάνιο στις πηγές δεν σημαίνει ότι θα νιώθετε και καθαροί και εννοείται ότι το κατάλυμα δεν διαθέτει μπάνιο. Επίσης φροντίστε να έχετε φορτίσει τα κινητά σας και τις φωτογραφικές μηχανές αφού δεν έχει ρεύμα παρά μόνο μια λάμπα μέσα στην γιούρτα, ένα καλό power bank θα βοηθούσε ώστε να μην μείνετε από μπαταρία και δεν μπορείτε να τραβήξετε φωτογραφίες, καθώς και ένας φακός κεφαλής για να μπορείτε να πάτε τουαλέτα το βράδυ.

Το πρωί ξυπνήσαμε αρκετά νωρίς αφού είχαμε χορτάσει ύπνο και θέλαμε να ξεκινήσουμε κατευθείαν για το δρόμο της επιστροφής ώστε να μην μας πιάσει η ζέστη. Έτσι αποχαιρετήσαμε την μικρή σε ηλικία ιδιοκτήτρια Elza η οποία μας έκανε και καλύτερη τιμή αφού δώσαμε μόλις 500 som(6,5€) για διαμονή και φαγητό αντί 650 som που είχαμε συμφωνήσει.

Στην επιστροφή κάναμε μόλις 3 ώρες και ένα τέταρτο αφού είχαμε σχεδόν σε όλη την διαδρομή κατηφορική πορεία και δεν κάναμε στάσεις για φωτογραφίες.

Φτάσαμε λοιπόν στο σημείο που μας είχε αφήσει το λεωφορείο και από εκεί αλλά την απέναντι μεριά του δρόμου το περιμέναμε για να επιστρέψουμε στην πόλη και στο Mount Yard hostel. Ήμασταν ενθουσιασμένοι από την εμπειρία που ζήσαμε αλλά θέλαμε ένα μπάνιο για να χαλαρώσουμε.
Εκείνο το απόγευμα είχαμε ρωτήσει στο CBT της πόλης αν μπορούν να μας οργανώσουν ένα γεύμα με μια οικογένεια Dungan καθώς είναι κάτι που είναι πολύ δημοφιλές στο Καρακολ και είχαμε διαβάσει τα καλύτερα από όσους είχαν ζήσει την εμπειρία. Όμως χρειάζονταν τουλάχιστον 4 άτομα και θα μας έστελναν μήνυμα μέσω της εφαρμογής what's app αν έβρισκαν και άλλους που να ενδιαφέρονται όμως δυστυχώς δεν είχαν στείλει κάτι οπότε ετοιμάστηκαμε για να κατεβούμε στην πόλη και να φάμε κάτι.
Δοκιμάσαμε ένα shawarma σε ένα από τα πολλά μαγαζιά, σαν γύρος με αρνί φυσικά αλλά σε πίτα αραβική και βάζοντας μέσα τηγανίτες πατάτες, μαγιονέζα, κέτσαπ,λάχανο, αγγουρι ,ντομάτα. Καλό ήταν και σε μεγάλη ποσότητα αλλά σίγουρα θα ήταν καλύτερα χωρίς κέτσαπ και μαγιονέζα ,κόστισε μόλις 120 som(1,5€) με αναψυκτικό.

Περάσαμε το υπόλοιπο της ημέρας πίνοντας καφέ στο πιο διάσημο σημείο της πόλης την καφετέρια Fat Cat που βέβαια έχει και ανάλογες τιμές και δεν έχει κάτι το ιδιαίτερο κατά την γνώμη μου.
Έτσι πέρασαν οι μέρες διαμονής μας στο Καράκολ που δεν πρέπει με τίποτα να παραλείψετε να επισκεφθείτε αν βρεθείτε στη χώρα καθώς έχει πολλά να σας προσφέρει. Μπορείτε να κάνετε και μια εξόρμηση στην λίμνη Issyk kul που είναι και η μεγαλύτερη στην χώρα και κυρίως τους καλοκαιρινούς μήνες πολλοί ντόπιοι έρχονται εδώ για τα μπάνια τους.

Την επόμενη μέρα το πρωί πήγαμε στο σταθμό της πόλης (South bus station) στις 08:00 με σκοπό να πάμε αρχικά στην μικρή πόλη Bokobaenvo όπου είχαμε προγραμματίσει μια επίδειξη με κυνηγετικό αετό, μια παραδοσιακή τεχνική των Καζάκων που έχουν και οι Κιργίζιοι.

Φτάνοντας στο σταθμό πήραμε το λεωφορείο για Balykchy που βρίσκεται πιο μακριά αλλά περνάει από το Bokobaenvo με κόστος 150 som. Το καλό στην διαδρομή ήταν ότι δεν υπήρχε πολύς κόσμος στο λεωφορείο και ότι διασχίζεις από την κάτω μεριά την λίμνη Issyk kul οπότε είχαμε την ευκαιρία να την δούμε κατά την διάρκεια της διαδρομής. Σε πολλά σημεία πραγματικά έβλεπες παραλίες και λόγω του τεράστιου μεγέθους της λίμνης θαρρείς πως βρισκόσουν ξαφνικά σε θάλασσα. Aκομή μια φορά οι εικόνες που βλέπαμε ήταν υπέροχες με κοπάδια να διασχίζουν τον δρόμο.

Φτάνοντας στο χωριό Bokobaenvo έπρεπε να πάρουμε ταξί για το διπλανό χωριό το Tortkel. Έτσι πήγαμε στο πρώτο μικρό παντοπωλείο του χωριού και ζητήσαμε απ την ιδιοκτήτρια να μας καλέσει ένα ταξί όπως και έγινε. Δώσαμε στον οδηγό το τηλέφωνο του Kadyrdin (Whats app:00996707628571) που θα μας έκανε την επίδειξη με τον αετό που μας περίμενε και μας οδήγησε στο σπίτι του.

Φτάνοντας στο σπίτι της οικογένειας μας υποδέχτηκαν με μεγάλη χαρά και κυρίως η σύζυγος του Kadyrdin που μιλούσε Αγγλικά και μαζί της είχαμε κάνει όλη την συνεννόηση. Καθίσαμε στο σαλόνι που μας κέρασε φρούτα και μας έβαλε ένα DVD με ένα ντοκιμαντέρ που είχε γυρίσει στο χωριό τους μια διάσημη ηθοποιός που έδειχνε την οικογένεια της να κάνουν την επίδειξη κυνηγιού με τον αετό που όπως μας είπε αποτελεί εκατοντάδες χρόνια παράδοση για τη οικογένεια της .

Πρώτα περάσαμε να πάρουμε τον μεγάλο γιο της από το σχολείο καθώς είναι ο βοηθός σε κάθε επίδειξη και ο συνεχιστής της παράδοσης.
Πήγαμε σε ένα μέρος χωρίς κτίρια λίγο έξω από το χωριό και ο μικρός ανέβηκε με τον αετό σε ένα μεγάλο ύψωμα. Ο πατέρας του είχε ένα τομάρι από τσακάλι το οποίο χρησιμοποιούν σαν δόλωμα γα την επίδειξη. Το έχει δεμένο με ένα σκοινί και τρέχει όταν απελευθερώνεται ο αετός ο οποίος μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα το έχει εντοπίσει και έχει πιάσει με τα κοφτερά νύχια του.

Δείτε το βίντεο παρακάτω και θα καταλάβετε!

Για να αφήσει το τομάρι θα πρέπει να το επιβραβεύσει ο κυνηγός με ένα κομμάτι κρέας διαφορετικά δεν γίνεται με τίποτα να του το πάρεις όπως μας λέει, και στην συνέχεια του δίνει μια πέτρα για να σκουπίσει το λίπος από το ράμφος του.
Δεν κρύβω πως όταν κρατάς ένα τέτοιο πτηνό στα χέρια σου νιώθεις δέος όμως όντας εγκλωβισμένο σου σπαράζει την καρδιά, μέσα μου η μεγαλύτερη απορία ήταν πως γίνεται να το εκπαιδεύουν με τέτοιο τρόπο που να μην θέλει να φύγει ακολουθώντας το ένστικτο του. Είχαμε την ευκαιρία να πιάσουμε το περήφανο αυτό πτηνό ,χρυσαετό για την ακρίβεια, σε μια παράδοση που Καζάκοι και Κιργίζιοι συνεχίζουν για να εξασφαλίσουν τροφή το χειμώνα και πλέον και κάποιο εισόδημα από τους τουρίστες. Αντιλαμβάνομαι την πολύ ιδιαίτερη σχέση τη πτηνού με τον κυνηγό που το αγκαλιάζει σαν να είναι παιδί του, περήφανος μας έδειχνε σπίτι του το νέο κλουβί που του ετοίμαζε, και πως τώρα το Σεπτέμβριο ξεκινά η κυνηγετική περίοδος μέχρι τον Ιανουάριο.
Μάλιστα μια εμπειρία που δεν γνώριζα ότι μπορεί να ζήσει κάποιος είναι το πραγματικό κυνήγι, οπότε μπορείτε σε συνεννόηση μαζί του να κλείσετε ένα 2 μερο κυνήγι στα τριγύρω βουνά της περιοχής αναζητώντας θηράματα πάνω σε άλογα και ζώντας μια αυθεντική εμπειρία.

Μετά την επίδειξη κάναμε και εξάσκηση στην τοξοβολία που μόνο μια βολή μου από τις πολλές βρήκε στόχο. Με τέτοια τόξα φτιαγμένα από κέρατο στην λαβή και τα άκρα κυνηγούν ακόμα και σήμερα χωρίς να έχουν όπλα μαζί τους όπως μας λέει και θέλει πολύ εξάσκηση στις βολές και,πόσο μάλλον όταν ιππεύεις ταυτόχρονα κιόλας.

Φύγαμε με τις καλύτερες εντυπώσεις από το Tortkel και από το Bokobaenvo πήραμε λεωφορείο αρχικά για το balykchy με 150 som και έπειτα από εκεί άλλο για Kochkor με 200 som αφού δεν υπήρχε απευθείας σύνδεση μεταξύ τους.
Η πρώτη διαδρομή διήρκησε περίπου 1,5 ώρα και η επόμενη περίπου 1 ώρα με τις στιγμές που ζούσαμε μέσα στα μικρά λεωφορεία - ταξί να ήταν ότι πιο αυθεντικό μπορεί να ζήσει κάνεις.
Μου θύμιζαν ιστορίες από τους δικούς μου που μας έλεγαν πως πλήρωναν ένα αυτοκίνητο που υπήρχε στο χωριό για να κατέβουν στην χώρα (πόλη) και αυτό ακριβώς ζούσαμε ταξιδεύοντας όπως αναφέρω και στον τίτλο της ιστορίας στο χρόνο. Γιαγιάδες με τα μαντήλια τους και τα πολύχρωμα ρούχα τους, στο πρώτο είχαμε και μια γυναίκα που ήταν άρρωστη την οποία πρώτα μεταφέραμε στο ιατρείο του χωριού όπου κατέβηκε για να τις κάνουν κάποια ένεση να μην πονάει πολύ και στην συνέχεια ήρθε για να πάει μαζί μας στην πόλη για το νοσοκομείο. Στο επόμενο λεωφορείο για Kochkor είχαμε μια γιαγιά που άνετα θύμιζε τις ρωσικές Babushka, στρουμπουλή με κόκκινα μάγουλα, εννοείται πολύχρωμα ρούχα και μαντήλι στο κεφάλι που ενώ δεν μιλούσε καθόλου Αγγλικά μας πρότεινε να μείνουμε στο δικό της σπίτι στο Kochkor.
Ευγενικά το μόνο που της λέγαμε ήταν "ne ponimayu russian" που ξέραμε ότι σημαίνει ότι δεν καταλαβαίνουμε Αγγλικά, έτσι πήρε τηλέφωνο κάποιο συγγενή της που μιλούσε για να μας προτείνει να μείνουμε στο σπίτι της για να του εξηγήσουμε εμείς ότι έχουμε κανονίσει την διαμονή μας.
Όταν φτάσαμε λοιπόν στο Kochkor πήγαμε κατευθείαν στο γραφείο της Shepherd's life που βρίσκεται απέναντι από το σταθμό των λεωφορείων της πόλης.

Εκεί συναντήσαμε την Ainur την ιδιοκτήτρια του γραφείου που είχε κανονίσει όλες τις λεπτομέρειες για το 3 μερο ιππασίας που κάναμε για να φτάσουμε στην λίμνη Song kul στα 3000 μέτρα και με διαμονή σε γιούρτες! Μας εξήγησε ακριβώς το πρόγραμμα και έπειτα πήγαμε στο σπίτι της που βρισκόταν στα 100 μέτρα από εκεί για να αφήσουμε τα πράγματα και να μας δώσει το δωμάτιο μας αφού εκεί θα μέναμε για σήμερα.
Ήμασταν αρκετά κουρασμένοι οπότε κάναμε ένα μπάνιο για να χαλαρώσουμε και έπειτα πήγαμε για φαγητό στο καλύτερο εστιατόριο νομίζω της περιοχής το Petro. Εδώ είχαμε την ευκαιρία να δοκιμάσουμε τα περίφημα saslik δηλαδή τα δικά τους σουβλάκια που ψήνουν στα κάρβουνα με βοδινό το δικό μου και κοτόπουλο του Μπάμπη.

Μια σαλάτα που λέγονταν Sunflower αλλά δεν είχε καμία σχέση με αυτό που φανταζόμουν. Ξεκινήσαμε όπως πάντα με σούπα, η δική μου είχε μέσα dumplings σαν γεμιστά μεγάλα τορτελινια ας πούμε και ήταν πολύ νόστιμη και ο Μπάμπης σαν γιουβαρλάκια έμοιαζε η δική του. Και εδώ φάγαμε εξαιρετικά και να πω ότι όσον αφορά τις τιμές γενικά στα εστιατόρια που τρώγαμε ήταν πολύ καλές εκτός απο το Navat που ήταν πιο πολυτελές, και με καλής ποιότητας φαγητό.

Το συγκεκριμένο γεύμα κόστισε και για τους δύο μας 980 som=12,5€ με όσα προανέφερα συν 2 αναψυκτικά και ασφαλώς υπήρχαν και φθηνότερες επιλογές στο μενού.

Επιστρέφοντας στο σπίτι της Ainur περάσαμε από ένα σούπερ μάρκετ για να πάρουμε κάποια πράγματα για την εκδρομή μας.
Σας προτείνω να αγοράσετε ένα μικρό μπουκάλι βότκα που θα σας βοηθήσει να αντιμετωπίσετε το κρύο τα βράδια σε τέτοιο υψόμετρο και κάποια σνακ γιατί το φαγητό που τρώγαμε ήταν λιτό και για κάποιους ίσως και λίγο οπότε πάρτε τα μέτρα σας.
Το επόμενο πρωί σηκωθήκαμε για πρωινό με την Ainur να τρέχει να προλάβει να ετοιμάσει το φαγητό και να φροντίσει και τα 4 παιδιά της! Υπήρχαν άλλοι 6 τουρίστες στο σπίτι χωρίς εμάς οπότε καταλαβαίνετε ότι οι δουλειές για εκείνη πάνε καλά και είναι από τις γυναίκες που κατάλαβαν νωρίς ότι ο τουρισμός έχει μέλλον. Αφού τελειώσαμε το γεύμα μας την αποχαιρετήσαμε καθώς είχε έρθει οδηγός μας για να μας πάει αρχικά στο Kyzart που βρίσκεται περίπου 1,5 ώρα από το Kochkor και από εκεί θα ξεκινούσαμε την ιππασία μας.
Εδώ να σας πω ότι για όσον αφορά το κόστος μπορείτε να επικοινωνήσετε με την Ainur από το Shepherd's life για να κανονίσετε μαζί της καθώς ανάλογα την εποχή οι τιμές αλλάζουν.
Ενδεικτικά να πω ότι για ένα 3 μερο σαν αυτό που κάναμε εμείς θα πρέπει να πληρώσετε περίπου 90€ που περιέχει το άλογο σας για 3 μέρες μαζί με ένα οδηγό που θα σας προσέχει και θα σας καθοδηγεί, τις διαμονές σας σε γιούρτες αρχικά στο χωριό Kilemce που θα περάσετε το πρώτο βράδυ και στην λίμνη Song Kul μαζί με το φαγητό σας.

Φτάσαμε στο Kyzart μέσα από μια διαδρομή με πολλές λακκούβες όπως οι περισσότερες στην χώρα και καταλήξαμε σε ένα μικρό γραφικό σπίτι με στάβλο όπου μας περίμεναν τα άλογα μας τα οποία ετοίμαζε ένας πιτσιρικάς 16 ετών και μάλιστα μιλούσε αρκετά καλά αγγλικά.

Έπειτα κατέφθασε και ο οδηγός μας για τις επόμενες 3 μέρες ένας νεαρός 20 ετών που όπως αποδείχθηκε ήταν εξαιρετικός αναβάτης όπως κάθε παιδί εδώ στα χωριά αλλά χρειάζεται εξάσκηση με τα αγγλικά του αφού μιλούσε μόνο τα βασικά.
Ξεκινήσαμε λοιπόν την πορεία μας προς το χωριό Kilemce σε μια διαδρομή που θα διαρκούσε 4 ώρες αφού περάσαμε αρχικά απο το νεκροταφείο του χωριού και βρεθήκαμε να βλέπουμε κοπάδια από πρόβατα, άλογα και αγελάδες να βόσκουν ανέμελα.

Είναι ακριβώς η εικόνα που είχα προσωπικά στο μυαλό μου όταν πήραμε την απόφαση να ταξιδέψουμε ως εδώ, να βιώσουμε τον τρόπο ζωής των ντόπιων στην εξοχή μακριά από τις πόλεις!
Το άλογο μου ο Giorgo ήταν 4 ετών αρσενικό μα πολύ ήρεμο και δεν μου δημιούργησε κανένα πρόβλημα, ενώ του Μπάμπη ο Typhoon ήταν πιο ατίθασος και δεν άκουγε πολλές φορές τις εντολές του με αποτέλεσμα να τον βγάζει πολλές φορές εκτός πορείας. Εκεί αναλάμβανε ο οδηγός μας που το οδηγούσε πίσω στο μονοπάτι.
Θέλαμε να τρέχουμε λίγο με τα άλογα καθώς αυτό το αργό βήμα κάποια στιγμή καταντάει βαρετό και για όποιον έχει καλπάσει πάνω σε άλογα καταλαβαίνει τι εννοώ. Έτσι αφού είδε ο οδηγός μας ότι έχουμε κάποια εμπειρία πηγαίναμε πιο γρήγορα και υπήρχαν στιγμές μενού τρέξαμε με μεγάλη ταχύτητα! Το να καλπάζει το άλογο είναι σαν να πετάς πραγματικά, απαραίτητη προϋπόθεση όμως να έχετε εμπειρία αφού είναι εύκολο να χτυπήσετε με μια πτώση.

Στην μέση της διαδρομής κάναμε μια στάση δίπλα σε ένα μικρό ποτάμι που γεμίσαμε το παγούρι της Camelot και καθίσαμε να ξεκουραστούν λίγο τα πόδια μας.
Για όσους δεν το γνωρίζουν να πω ότι τα γόνατα δέχονται πιέσεις πάνω στο άλογο και ο πισινός σας αρκετές φορές θα σας πονάει από το πάνω κάτω στην σέλα του αλόγου.

Σημαντικό είναι να έχετε σωστή στάση πάνω στο άλογο με ίσιο το κορμό σας και να πατάτε καλά με το μπροστινό μέρος του ποδιού σας πάνω στον αναβολέα, κρατώντας καλά τα χαλινάρια.
Φτάσαμε στο Kilemce που ουσιαστικά δεν είναι χωριό αλλά περιοχή που στήνουν τις γιούρτες οι ντόπιοι δίπλα στο μικρό ποτάμι.
Είναι ένα υπέροχο τοπίο με απόλυτη ησυχία την οποία διαταράσσει μόνο ο ήχος του ποταμού .

Τακτοποιηθήκαμε στην γιούρτα μας που ήμασταν μόνοι μας ενώ οι άλλοι 5 τουρίστες που ήταν εκεί μπήκαν όλοι μαζί σε μία. Προφανώς λόγω της ιδιότητας μας σαν αρθρογράφοι θέλανε να μας προσέξουν κάτι που είχαμε καταλάβει σε πολλά σημεία του ταξιδιού μας, άλλωστε γνωρίζουν ότι η χώρα τους οφείλει την άνοδο του τουρισμού χρόνο με το χρόνο στους Travelbloggers!
Απολαύσαμε το τοπίο, πλυθήκαμε στο ποτάμι και έπειτα κάναμε μια επίσκεψη στην τουαλέτα που ήταν πολυτελείας! Σας συμβουλεύω να έχετε μαζί σας χάπια imodium για την διάρροια και ασφαλώς όπως σε κάθε ταξίδι σας ένα μικρό φαρμακείο με depon, και για στομαχικές διαταραχές γιατί δεν θέλετε να έχετε τέτοια θέματα εδώ και έχοντας μια τουαλέτα σαν αυτή 25 μέτρα μακριά απο την γιούρτα σας!

Βλέπαμε να ετοιμάζεται το βραδινό μας και ήμασταν ενθουσιασμένοι με την κυρία που έφτιαχνε για εμάς χειροποίητα ζυμαρικά, και τα εψηνε στην συνέχεια σε ένα μεγάλο γουόκ πάνω στην ξυλόσομπα που έκαιγε βέβαια αποξηραμένα κόπρανα αγελάδων!

Ο χώρος που τρώγαμε ήταν μέσα σε μια γιούρτα που είχαν μικρά τραπέζια και εμείς καθόμασταν κατάχαμα πάνω σε μαξιλάρια. Το τραπέζι ήταν γεμάτο με μπισκότα, γλυκά, ξηρούς καρπούς, ξεροτήγανα, και ήρθε και το ζεστό νερό για το τσάι μας από το Σαμοβάρι, το ρώσικο παραδοσιακό αυτοβραστήρα[φωτο κάτω δεξιά] όπως μεταφράζεται το όνομα του και μας εντυπωσίασε, έβαζαν κάρβουνα σε μια τρύπα που είχε στην μέση και η θερμότητα τους ζεσταίνει το νερό.

Το φαγητό μας περιείχε για πρώτη φορά μόνο μερικά κομμάτια κρέας με πατάτες πολύ νόστιμες ψημένες στην ξυλόσομπα αλλά και,τα ζυμαρικά στο δεύτερο πιάτο με λαχανικά το περίφημο Laghman που αυτή την φορά δεν ήταν πικάντικο και μας άρεσε πολύ.

Στο τσάι μας προσθέσαμε ζάχαρη η οποία είναι σε κρυστάλλους την οποία ονομάζουν Navat εξού και το όνομα του εστιατορίου στο Μπισκέκ!
Τοποθετούν την ζάχαρη σε νερό που βράζει και έτσι δημιουργούν κρυστάλλους ή σαν μικρές χρυσαφί πέτρες που είναι και πολύ όμορφες, και λένε ότι έτσι είναι πιο υγιεινή.

Όταν ολοκληρώσαμε το γεύμα μας είχε πια νυχτώσει και ο ουρανός είχε αρχίσει να γεμίζει αστέρια σε ένα τοπίο που μάγευε! Η ξυλόσομπα στην γιούρτα μας είχε ήδη ανάψει και μπαίνοντας μέσα ήμασταν ενθουσιασμένοι καθώς σήμερα θα κοιμόμασταν στα ζεστά χωρίς να χρειάζονταν να σκεπαστούμε με 4 κουβέρτες όπως στο Altyn Arashan.
Εκείνο το βράδυ ήταν υπέροχο με μόνη δυσκολία ότι αν ήθελες τουαλέτα έπρεπε να ντυθείς καλά αφού έξω υπήρχε κρύο και σε συνδυασμό με την ζεστασιά μέσα ήταν πιο δύσκολο και να πας στο σκοτάδι με μόνο σύμμαχο τον φακό κεφαλής! Όμως τέτοιες στιγμές για εμένα κάνουν την εμπειρία μοναδική σε κάθε ταξίδι, για μια στιγμή μέσα στο απόλυτο σκοτάδι έκλεισα και το φακό σήκωσα το κεφάλι ψηλά και έμεινα αποσβολωμένος να κοιτώ τα αστέρια και το φεγγάρι! Μόνο η ανάσα μου και το τρεχούμενο νερό σταματούσαν την ησυχία και μια κραυγή ενός αλόγου, ένα χλιμίντρισμα με έκανε να αισθανθώ μοναδικά. Πολλοί με ρωτούν γιατί επιλέγω τέτοιους ιδιαίτερους προορισμούς. Πολλές φορές αδυνατώ να περιγράψω τέτοιες μικρές στιγμές που με κάνουν να λατρεύω αυτές τις χώρες που δεν προσφέρουν μόνο τοπία και όμορφες δραστηριότητες αλλά έχοντας μείνει πίσω στην εξέλιξη που έρχεται, ζουν όπως παλιά, και είναι λες και μπήκες σε μια χρονομηχανή και σε μεταφέραν στο παρελθόν.


© 2017 Το ταξιδιωτικό blog travelSIF Διατηρούνται όλα τα δικαιώματα.
Υλοποιήθηκε από τη Webnode
Δημιουργήστε δωρεάν ιστοσελίδα! Αυτή η ιστοσελίδα δημιουργήθηκε με τη Webnode. Δημιουργήστε τη δική σας δωρεάν σήμερα! Ξεκινήστε